Swingend!

 

Nadat mijn ouders weer naar Nederland zijn teruggekeerd, was het weer tijd om te fietsen. Afgelopen week was het Golden Week, een aaneensluiting van feestdagen, waardoor twee lange weekenden. Het seizoen is nu op zijn best: weinig regen en temperaturen die in Nederland zomers genoemd worden. Het eerste weekend gingen we naar de bekende heuvels rond Chichibu, met de fantastisch groene kleuren die ik vorig jaar beschreef.

En afgelopen weekend gingen we twee dagen naar Chiba, de provincie (prefectuur) ten oosten van Tokyo. Prachtig zeg. Mooie, brede wegen met weinig verkeer door een glooiend landschap dat op, zeg, midden-Frankrijk lijkt maar dan met meer en meer verscheidene beplanting en begroeiing. Het is fantastisch hoe je hier op een steenworp afstand, afijn een uur met de trein, de mooiste fietstochten kan maken, waar we in Nederland een lange autotocht en overnachtingen in toeristenhotels of -huisjes voor over zouden hebben.

We overnachtten zaterdag in Kamogawa, waar toevalligerwijs een festival aan de gang was. Een zeer bijzondere deze keer, het ging om kaicho, oftewel het bezichtigen van heilige objecten. Hier in Kamogawa is een schrijn op een klein eilandje voor de kust, dat eenmaal in de 60 jaar geopend wordt (nou ja, elke 30 jaar houden ze heus waar een tussenfestival).
(Ter informatie: een schrijn is het heiligdom van de inheemse shinto natuurreligie, dat hier zij-aan-zij met het boeddisme beleden wordt. Een boeddhistische abdij wordt in Japan tempel genoemd. De meeste Japanners zijn niet erg religieus, maar zullen al naar gelang de gelegenheid shinto en boeddhistische rituelen ondernemen.)
In tegenstelling tot het boeddhisme kent shinto geen afbeeldingen van goden. Echter, in Japan doen ze niet zo moeilijk, en laten ze een hindoe-godin via het boeddhisme plaats nemen in een shintoschrijn, klaarblijkelijk als proxy van de echte god die je dus niet kan zien. Deze godin, Benten genaamd, kon men dit weekend voor eens in zes decennia bezichtigen. Er werd ons verteld dat je daarvoor wel drie uur in de rij moest staan.

May 072013
 

Geen updates in april, echter door een overdaad aan activiteiten in plaats van gebrek.

Mijn ouders zijn twee weken op bezoek geweest. Erg gezellig om elkaar weer te zien, en zij hebben veel van het land, de natuur en cultuur kunnen opsnuiven. Met de auto hebben we acht dagen door het centrale gedeelte van Japan gereisd. Te veel om op te noemen, dus maar eventjes kort dan:

Erg geslaagd, interessant, lekker en spannend.

Geen foto’s? Vooruit, het Gouden en Zilveren Paviljoen in Kyoto:

 

Oct 262012
 

In Japan zijn heel veel lokale festivals, en dan heb ik het niet over muziek, maar over matsuri. Het is een buurt- of stadsevenement, waarop een historische gebeurtenis of een semireligieuze activiteit wordt gevierd. Op kleinere schaal is dat een soort braderie, met daarbij dans op drummuziek, voornamelijk van schoolkinderen. Meer aansprekend zijn de festivals waarbij men met mikoshi komt opdraven. Dat zijn een soort draagstoelen, waarin evenwel geen persoon maar een heiligdom wordt vervoerd. Soms gaat dat gemoedelijk, maar op enkele plaatsen is het de grap dat verschillende mikoshi met elkaar wedijveren, tot op gevechten aan toe. Waarom deze buitenactiviteiten veelal in de broeierige zomer plaatsvinden, is mij een raadsel.

Afgelopen zondag was ik naar het nabij gelegen Kawagoe, dat als bijnaam Koedo, “klein Edo”, heeft, en Edo is de oude naam van Tokyo. Je vindt er nog een straat met huizen en winkels in oude, houten stijl, het is een leuke (halve) dagtrip wanneer je in Tokyo verblijft. In Kawagoe is elk derde weekend van oktober een grote matsuri. Op het station was het al flink druk, en de straten waren vol met mensen, én met eetkraampjes. Ik heb nog nooit zoveel mobiele eetgelegenheden tegelijk gezien, eindeloos werkelijk. Volop Japans eten als takoyaki (soort poffertjes met octopos), dango (rijstballetjes), yakitori (barbecuespiesjes), yakisoba (gebakken noodles) maar ook banaan-in-chocodip, jagabataa (aardappel met boter) en zelfs döner kebap. Ook het bier en de sake vloeide rijkelijk, en ik was in mijn nopjes bij het aanbod van het lokale bier Coedo.

 

Maar dat is allemaal bijzaak. Het festival is zo groot en beroemd, omdat de gevechten hier niet tussen mikoshi zijn, maar tussen houten strijd/praalwagens genaamd dashi (niet de bouillon だしmaar 山車, in het Engels vertaald met float). Iedere wijk heeft zijn eigen wagen, waarop en -in mensen zitten, en die met touwen voortgetrokken wordt. Ze zijn prachtig gedecoreerd en versierd. Die wielen zitten vast, maar tijdens het rijden kan worden bijgestuurd door met een soort pook een voorwiel opzij te duwen. Voor een haakse bocht wordt de wagen met een krik opgetild en gedraaid. De meeste wagens hebben een uitschuifbare bovenverdieping! Daarbovenop zit of staat een standbeeld van de plaatselijke beschermheilige.

Bij het invallen van de avond worden deze wagens door de straten van Kawagoe rondgereden. Het trekken gebeurt door een paar sterke mannen, maar de touwen zijn veel langer en alle mensen uit de buurt helpen mee. Onder het roepen van sore, sore krijgt men er een aardig gangetje in.

De straten zijn nauw, maar in de twee hoofdstraten passen er precies twee naast elkaar. Ze rijden in tegengestelde richting, en wanneer er twee elkaar ontmoeten, wordt er halt gehouden voor het ‘gevecht’. Het bovenstel wordt gedraaid om de tegenstander te bekijken. In de wagens zitten ook muzikanten, drie drummers, een fluitist, en nog een paar met belletjes of kleine slaginstrumenten. Die spelen de hele avond lang, maar bij zo’n gevecht wordt de muziek luider en opzwepender. Ook is er een danser met een masker die het publiek moet verleiden danwel angst aanjagen. Ik heb gezien: een joker, een vos, een leeuw en een ander fantasiebeest. Elke wagen wordt bijgestaan door een lantaarnteam, dat bij iedere confrontatie zo dicht mogelijk bij de tegenstander in de buurt komt en met gejuich zijn wagen probeert te ondersteunen.

 

Al met al een geweldig evenement om een keer mee te maken. Het staat me ook aan dat het echt een gemeenschapsgebeuren is, jong en oud door elkaar helpen alle mee. Absoluut de moeite waard als je rond deze tijd in Tokyo bent.

Excuses voor de matige foto’s. Hier sites met mooie foto’s: één, twee, drie.

© 2012 Aron Beekman Suffusion theme by Sayontan Sinha