… maar wel tweede.
Gisteren hebben we met zo’n 20 man een vrij spontaan georganiseerde onderlinge ‘wedstrijd’ van de Tokyo Cycling Club gereden. Nogmaals, dat is geen vereniging maar een internetforum van idioten op een fiets. Het parcours was vijf beklimmingen over 115 km. We zouden enigszins rustig rijden naar de voet van de laatste beklimming, daar hergroeperen, om op de vijfde col de strijd te betwisten. Omdat er veel niveauverschil is, was het hele peloton uiteengeslagen, ik heb voornamelijk in het eerste groepje van een man of zes gereden.
Ik heb niet bijster veel getraind sinds ik hier ben, en klimmen is nooit mijn specialiteit geweest (geef mij maar een mooie vlakke weg met windkracht 3 schuin tegen). Mijn beklimmingen in Japan tot nu toe gingen aardig, maar nooit goed, Ivo zou me er steeds glad afgereden hebben. ‘s Ochtends had ik daarom weinig vertrouwen op een redelijke prestatie. We verzamelden op het station van Shin-Matsuda, twee uur met de trein voor mij.
Daar vertrokken we en groupe, maar het was direct bergop en ongeveer de helft van deze club heb ik niet meer gezien. Die eerste klim vond ik zeer taai, en overleven leek het devies. De tweede klim, Mikuni-toge, is berucht want steil, boven de 10% gemiddeld over 5km. Maar deze kon ik, rustig rijdend, een stuk beter verteren, op één sectie na die tegen de 20% was. Onderaan de afdaling stopten we voor bevoorrading. Daarna waren er nog twee makkelijkere klims, waar ik me steeds beter begon te voelen. In de Ronde van Noord-Holland is het me een keer overkomen dat ik pas na 100km echt lekker begon te fietsen, en hier gebeurde iets soortgelijks.
20 km voor de finish was de hergroepering. Eén renner had het allemaal niet begrepen en was in zijn eentje meteen doorgereden, die was daar al een tijdje op ons aan het wachten. Twee anderen die op de voorlaatste klim iets voorlagen, waren verkeerd gefietst en kwamen aansluiten toen we al op het punt stonden te vertrekken. Met uiteindelijk z’n zevenen reden we voor de prijzen.
Twee daarvan waren we meteen kwijt na een speldenprik in het begin. Met vijf man reden met de handrem erop over de eerste vrij vlakke 10 km. Ik had het idee dat er twee echt sterker waren en dat ik voor de derde plaats moest rijden. Op 9km van de finish begon de daadwerkelijke klim, maar het tempo bleef laag. Iedereen wachtte op de strijd tussen die twee. Na drie kilometer besloot ik zelf om maar een strakker tempo te rijden, me niet om die twee te bekommeren, en te kijken wat er gebeurde. Goede zet. Vrij snel moesten er twee lossen, vervolgens nog één, en bleef de TCC-ster, Clay, nog over. Hij ging aan mijn wiel zitten, en zo reed ik mijn eigen tempo verder. Het ging erg goed, ik kon het ritme houden, en wanneer het iets afvlakte ook bijschakelen. Na nog drie kilometer kwam een iets steiler stuk, maar ik had nog een tandje over. Op twee kilometer voor de finish plaatste Clay een kleine tempoversnelling, en ik heb ‘m meteen laten gaan, aangezien ik wat krampjes voelde opkomen. Mooi steady doorgereden, en op iets van 40 seconden gefinisht, behoorlijk wat voor de rest.
Ik was heel blij met het resultaat, en met eindelijk een keer een goede klim te rijden. Misschien leer ik het nog eens.
Bekijk de forumthread, met vanaf hier wat foto’s, en mijn Stravalogs 1 en 2.
Recent Comments