Gisteren (zondag) was mijn eerste rit met de Tokyo Cycling Club (bedankt Tako!). Dat is in feite een internetforum waar mensen afspraken maken om samen te gaan fietsen, en andere fietsverhalen uitwisselen. Vandaar dat de club het hele fietsspectrum beslaat: van wedstrijdrenners tot mensen die pas net fietsen, van ouwe rotten tot onervaren nieuwkomers. De meeste ‘leden’ zijn buitenlanders, maar ook een paar Japanners, waarvan er één nu meefietste.
In het zeer wisselende weer de laatste dagen was zondag uitstekend: 15 tot 18 graden, half bewolkt en weinig wind. De ontmoetingsplek was vlakbij mijn huis, aan de rivier. Vandaar gingen we met zes man stroomopwaarts, om na een kilometer of vijfentwintig linksaf te slaan, richting de bergen.
Nu ja, bergen is een groot woord, het zijn heuvels. Maar omdat je vanaf zeeniveau begint kan je aardig klimmen. Naar ik begrepen heb zijn er zowel geleidelijk stijgende wegen als hele steile. Ik had mijn bergverzet meegenomen, althans dat dacht ik, want die cassette had 23 tandjes als grootste (i.p.v. 25). Maar met de 34 vóór allemaal goed te doen, aangezien we vermoed ik max. 10% helling gedaan hebben.
We fietsen samen zo’n 115 kilometer (route), alhoewel er twee eerder afsloegen, tot het plaatsje Oume (spreek uit: oo-me), waar de anderen de trein pakten. Je kan hier overal gratis je fiets in de trein meenemen zolang je maar een tas eromheen doet (zgn. rinko bag). Die heb ik nog niet, en had wel zin om wat verder te fietsen. Zonder echte kaart maar de opeenvolgende plaatsen ingeprent, kwam ik krap twee uur en 45 kilometer later thuis aan, een mooie dag fietsen. Ik was beter dan de rest op deze rit, maar ik was allang blij om een mooi stuk op de fiets te kunnen doen. In de toekomst volgen er vast genoeg slopende bergkoersen.
Recent Comments