Vervolg op het stukje van vorige week.
Nadat op zondag in mijn buurt maar liefst vijf keer door de gemeenteluidsprekers, die overal geïnstalleerd zijn, was opgeroepen om te gaan stemmen, werden de stembussen gesloten en kunnen we de weinig verrassende balans opmaken.
Kort gezegd, de Liberaal Democratische Partij (LDP) heeft veel gewonnen, de Democratische Partij (DPJ) veel verloren en de rest ongeveer gelijk. De LDP heeft net geen absolute meerderheid, en de huidige coalitie LDP + Komeito geen tweederde meerderheid. De partijen die voor grondswetwijziging zijn, althans in hun verkiezingsprogramma, hebben samen ook geen tweederde meerderheid.
De opkomst was ongeveer 52%, wat mij eerlijk gezegd nog mee viel. De cijfers uitgesplitst naar leeftijd heb ik nog niet kunnen vinden, maar ik vermoed dat ze niet veel verschillen van die van afgelopen december (laatste kolom van de bovenste tabel). Ter vergelijking, de opkomst bij de Provinciale Statenverkiezingen in Nederland in 2007 was 46% en in 2011 55%.
Ik vermoed dat de grondwetswijzing nu niet snel van de grond (haha) zal komen. Abe is op dit moment nogal populair en heeft nu drie jaar tot de volgende verkiezingen om met ruime meerderheden in beide kamers zijn beleid te implementeren. Sommigen stellen dat hij deze ruimte zal gebruiken om zijn nationalistische agenda door te drukken, maar je zou ook kunnen betogen dat hij juist drie jaar zich niet om de populistische kant hoeft te bekommeren en in plaats daarvan zich met name op de economie zal richten. De eerste signalen zijn inderdaad dat het opgevat wordt als een mandaat voor het economisch beleid en niet zozeer voor het constitutionele vraagstuk.
Laten we zeggen dat ik gematigd pessimistisch ben hierover. Maar een stabiele regering die daadwerkelijk beslissingen neemt, zou het land links- danwel rechtsom de goede weg op kunnen helpen. De vraag is of de oplawaai die de LDP in 2007-2009 gekregen heeft, er voor gezorgd heeft dat de ouwe-jongens-krentenbrood onderonsjes tussen politici, bureaucraten en zakenlui nu uit zullen blijven, of dat we werkelijk weer in het verleden zijn beland.
Het enige andere opmerkenswaardige is dat de Communistische Partij (JCP) flink heeft gewonnen, vermoedelijk door het aantrekken van gedesillusioneerde DPJ-stemmers. De JCP richt(te) zich met name tegen kernenergie en tegen het handelsverdrag TPP, de onderhandelingen waarbij Japan juist deze week is aangesloten.
Recent Comments