Naast het echte werk moet je natuurlijk ook een fiets hebben voor korte ritjes, boodschappen en zo. Ik was het al aardig zat om alles te voet of met de trein te moeten doen.
Vanochtend ben ik naar het Tokioose equivalent van de AFAC geweest. Daar worden ingenomen, verkeerd geparkeerde en niet-geclaimde fietsen opgeknapt en verkocht. Deze plek is maar drie dagen per maand open, en daarom waren er meerdere mensen op zoek naar een koopje. Op zijn Japans moest er eerst ruim een kwartier uitleg aan vooraf gaan, want procedures moeten gerespecteerd worden. Iedereen had een nummertje, maar werden in die volgorde direct na elkaar naar binnen gelaten, zodat er alsnog 50 man zich op de fietswaar stortten en het beste koopje probeerden te scoren. Ik had gehoopt op de off chance dat er een sportfiets o.i.d. tussen zou staan, maar dat was niet het geval.
Het verreweg meeste voorkomende type fiets is de zogenaamde mamachari, dat de afkorting is van mama chariot. Een damesframe (herenframe nog nergens gezien) al dan niet met versnellingen en trommelremmen, maar altijd met een mandje voorop. Nu heb ik er dus ook één voor ong. €70. Wel met zes versnellingen, allemaal goed in orde. Hij is niet verrassend iets te klein, en ik heb een langere zadelpen nodig, maar verder is ‘ie prima.
Recent Comments