Ik ben weer in Tokyo, het voelt goed om terug te zijn. Het is nog warm overdag, maar lang niet zo drukkend vochtig, en in de nacht koelt het af tot zo’n 24 graden.
De pastamachine die ik uit Nederland meegenomen heb, is meteen aan het werk gezet, en ik heb het gerecht dat mijn moeder bij mijn terugkomst had bereid gekopieert: tagliatelle in een saus van ui, knoflook en saffraan (20-30 minuten heel zachtjes laten fruiten in olijfolie, afmaken met zout, peper en een goede plons witte wijn die je wat laat inkoken). Simpel maar heel lekker, zeker met verse pasta.
Eén ander ding dat meteen opviel bij terugkomst waren de krekels, die geen krekels zijn maar cicada. Ze worden hier semi (セミ) genoemd, en maken enorm veel geluid. Toen ik drie jaar geleden voor het eerst in Japan was, en in Ueno uit de trein van het vliegveld stapte, was dit het eerste wat ik hoorde:
Het duurde zeker een uur voordat ik besloten had dat het toch een dier moest zijn en geen tandartsboor. Er zijn nog veel andere soorten en zangen. In parken of beboste gebieden kan het oorverdovend zijn, maar in beperkte mate wordt het door de Japanners als prettig ervaren, onderdeel van het late-zomerseizoen. In mijn slaapkamer zijn ze ook de hele nacht te horen, en het is inderdaad alsof je elke dag kampeert.
Recent Comments