Feb 122013
 

Helaas vier weken stilte, maar er zitten wat leuke posts in de pijplijn.

Afgelopen zaterdag heb ik weer geskied. Ja, één dag dus. De bestemming was Gala-Yuzawa, een skigebied aangelegd door de treinmaatschappij JR East. Die bedacht dat ze een bestaande hogesnelheidslijn best een stukje door kon trekken, waardoor je vanaf het station direct de skilift in kunt stappen. De treinreis is 80 minuten vanuit hartje Tokyo, dus binnen twee uur bovenaan de piste, efficiënter wordt het niet. De aanleg werd voltooid in 1990, dus op het moment dat de bubbel barstte, maar dit half-megalomane project is eigenlijk best geslaagd. Afgezien van de ridicule namen voor liften en pistes zoals “Roman Holiday”, “Batman” en “2.600.000 dollar”, en het laagste liftstation heet “Cowabunga” (echt)!

Het skigebied omvat ruim tien stoeltjesliften, en voor een dag valt er genoeg te beleven. Het is verdeeld in drie areas, waarvan de zuidelijke ongerolde, uitdagende pistes heeft. Ondanks dat het hoogste punt slechts 1100 meter telt, is er vanwege een bijzonder microklimaat genoeg sneeuw. Dat hebben we geweten trouwens, want hoewel het grootste deel van centraal Japan stralende zon had, sneeuwde het in Gala-Yuzawa de hele dag. Daarom helaas weinig geslaagde plaatjes, maar elders op het internet  wat foto’s in betere omstandigheden.

Rechts is het grote pluspunt van in Japan skiën met mijn beslagen camera vastgelegd: het eten is zoals overal hier goed en betaalbaar. Bovenstaande lunchsets, vers bereid, kosten nog geen 15 euro, probeer daar in Zwitserland maar eens aan te komen. Dit voordeel wordt helaas meer dan teniet gedaan door het onbegrijpelijke fenomeen muziek in de liften. Afgezien van de eindeloze stroom mededelingen (pas op; die lift gaat open; die lift is vertraagd; kindje-chan is zijn ouders kwijt enz.) werden in dit gebied een stuk of twaalf J-pop hits van dit moment non-stop herhaald. Werkelijk afschuwelijk. Ik vermoed dat ze betaald worden door de platenmaatschappijen om de jonge Tokyoites te indoctrineren met hun zouteloze deuntje.

Toch een aanrader voor wanneer je in de winter in Tokyo bent. Een retourtje inclusief liftticket voor één dag kostte 11500yen (ong. 100 euro).

Jan 162013
 

Dit weekend heb ik voor het eerst geskied in Japan. Tof! We gingen naar Togakushi, een kleiner gebiedje in de buurt van Nagano. Onze ryokan (traditionele herberg) was een officiële verblijfsplaats voor toeschouwers tijdens de Olympische Spelen van 1998, aangezien het bobsleeën en het freestyle skiën daar in de buurt plaatsvonden.

Er is hier wat minder hoogteverschil dan in de Alpen, maar hier waren meerdere interessante afdalingen. Het uitzicht was eveneens minstens zo adembenemend.

Opvallend genoeg leek het gemiddelde niveau van de skiërs hoger dan wat ik in Europa gewend ben. Een verklaring zou kunnen zijn, dat mensen niet een week vakantie nemen maar eerder een weekend of zelfs een dag op de piste staan, en dan ook echt voor het skiën komen. Aan “even tussenuit zijn” en “genieten” of met de lift naar boven en dan koffie drinken doen ze hier niet, en er zijn dan ook veel minder stumpers te bekennen. Ook lijkt het dat er een andere stijl gehanteerd en geleerd wordt, met weinig stokinzet en veel carving. Zo anders zelfs, dat er een aparte school voor “Frans skiën” opereerde, die inderdaad een andere methode onderwijst.

Het gebied ligt een stuk lager, en de hellingen zijn minder steil, dan in de Alpen. Voordeel van dat laatste is dat de sneeuw langer goed blijft, en dat je goed je bochtentechniek kunt oefenen. Met max. 500 meter hoogteverschil was het liftje op, piste af, maar  daardoor niet minder leuk of uitdagend. Er waren meerdere zeg zwarte hellingen, en zeker met verse sneeuw de tweede dag was het heerlijk. Nog iets grappigs: op de bückelpiste waren veel skiërs die het goed konden, maar ze namen allemaal hetzelfde spoor waardoor er een hele diepe geul onstond. Volgende dag met nieuwe sneeuw, zelfde verhaal.

Het dorpje Togakushi is uiterst charmant met veel in Japanse stijl gebouwde huizen, restaurants en herbergen. De Japanse beleving van skiën bevat onmiskenbaar het baden, liefst in een onsen, maar anders in een gemeenschappelijk bad ter plekke. Ik moet zeggen dat dat inderdaad erg fijn is. Daarentegen bestaat après-ski in het geheel niet; eten kun je nog buiten de deur maar een bar of café is niet te vinden. Hooguit kan je je met een fles sake of wat blikjes bier vermaken op je eigen kamer.

Laatste buitenlander-maakt-een-vergelijking: de restaurants op de piste hanteren normale prijzen, voor minder dan een tientje heb je een prima lunch, bijvoorbeeld een grote bak noedels of rijst-met-toppings, soep en saladetje. Ook kun je uit automaten voor de reguliere prijs van 120yen (ruim een euro) een blikje cola of (warme!) thee halen.

Ik hoop dit seizoen nog een keer of twee te skiën, bij voorkeur ook in Nozawa Onsen.

Ondertussen had het in Tokyo een centimeter of 10 gesneeuwd, maar in tegenstelling tot het noorden kan men er hier niet mee omgaan. Er werd niet gestrooid of geveegd, en dinsdag stond het verkeer de hele dag vast.

© 2012 Aron Beekman Suffusion theme by Sayontan Sinha