I’m a legal alien
Dit is mijn gaikokujin toroku shomeisho, die ik te allen tijde moet kunnen opvoeren voor wat dan ook. In het bijzonder is het me niet gelukt om een mobiele telefoon te kopen zonder dit ding, zaterdag weer proberen.
Naast het echte werk moet je natuurlijk ook een fiets hebben voor korte ritjes, boodschappen en zo. Ik was het al aardig zat om alles te voet of met de trein te moeten doen.
Vanochtend ben ik naar het Tokioose equivalent van de AFAC geweest. Daar worden ingenomen, verkeerd geparkeerde en niet-geclaimde fietsen opgeknapt en verkocht. Deze plek is maar drie dagen per maand open, en daarom waren er meerdere mensen op zoek naar een koopje. Op zijn Japans moest er eerst ruim een kwartier uitleg aan vooraf gaan, want procedures moeten gerespecteerd worden. Iedereen had een nummertje, maar werden in die volgorde direct na elkaar naar binnen gelaten, zodat er alsnog 50 man zich op de fietswaar stortten en het beste koopje probeerden te scoren. Ik had gehoopt op de off chance dat er een sportfiets o.i.d. tussen zou staan, maar dat was niet het geval.
Het verreweg meeste voorkomende type fiets is de zogenaamde mamachari, dat de afkorting is van mama chariot. Een damesframe (herenframe nog nergens gezien) al dan niet met versnellingen en trommelremmen, maar altijd met een mandje voorop. Nu heb ik er dus ook één voor ong. €70. Wel met zes versnellingen, allemaal goed in orde. Hij is niet verrassend iets te klein, en ik heb een langere zadelpen nodig, maar verder is ‘ie prima.
Gisteren (zondag) was mijn eerste rit met de Tokyo Cycling Club (bedankt Tako!). Dat is in feite een internetforum waar mensen afspraken maken om samen te gaan fietsen, en andere fietsverhalen uitwisselen. Vandaar dat de club het hele fietsspectrum beslaat: van wedstrijdrenners tot mensen die pas net fietsen, van ouwe rotten tot onervaren nieuwkomers. De meeste ‘leden’ zijn buitenlanders, maar ook een paar Japanners, waarvan er één nu meefietste.
In het zeer wisselende weer de laatste dagen was zondag uitstekend: 15 tot 18 graden, half bewolkt en weinig wind. De ontmoetingsplek was vlakbij mijn huis, aan de rivier. Vandaar gingen we met zes man stroomopwaarts, om na een kilometer of vijfentwintig linksaf te slaan, richting de bergen.
Nu ja, bergen is een groot woord, het zijn heuvels. Maar omdat je vanaf zeeniveau begint kan je aardig klimmen. Naar ik begrepen heb zijn er zowel geleidelijk stijgende wegen als hele steile. Ik had mijn bergverzet meegenomen, althans dat dacht ik, want die cassette had 23 tandjes als grootste (i.p.v. 25). Maar met de 34 vóór allemaal goed te doen, aangezien we vermoed ik max. 10% helling gedaan hebben.
We fietsen samen zo’n 115 kilometer (route), alhoewel er twee eerder afsloegen, tot het plaatsje Oume (spreek uit: oo-me), waar de anderen de trein pakten. Je kan hier overal gratis je fiets in de trein meenemen zolang je maar een tas eromheen doet (zgn. rinko bag). Die heb ik nog niet, en had wel zin om wat verder te fietsen. Zonder echte kaart maar de opeenvolgende plaatsen ingeprent, kwam ik krap twee uur en 45 kilometer later thuis aan, een mooie dag fietsen. Ik was beter dan de rest op deze rit, maar ik was allang blij om een mooi stuk op de fiets te kunnen doen. In de toekomst volgen er vast genoeg slopende bergkoersen.
Deze week is iedereen opgewonden over het ontluiken van de bloesems aan de inheemse kersenbomen, de sakura. Dit is een jaarlijks fenomeen dat hier enorm gewaardeerd wordt, en ik val er middenin. Hier op de campus staan meerdere sakura, maar toen ik donderdag was er nog geen begin van een bloempje te zien. De bloesems komen echter razendsnel, je ziet ze haast gedurende de dag verder komen. Hier zijn wat foto’s van de afgelopen dagen.
Het bekijken van de sakura in bloei heet hanami, en gaat vaak gepaard met een picknick. Dit weekend is hét weekend daarvoor, althans hier in Tokyo en omstreken, want de bloei trekt van het warmere zuiden naar het koudere noorden. Naar ik heb begrepen is het normaliter wat eerder in het jaar, dus ik heb geluk.Dit weekend gaan we zeker ergens kijken, daar kom ik nog op terug.
Ik kwam er deze week achter dat er ook een hanami in het Amsterdamse Bos plaatsvindt, waar recent 400 sakura zijn geplant. Dit jaar is het al geweest, misschien iets voor het volgende?
Aangezien ik nog niet echt activiteiten had, behalve het openen van een bankrekening en het inschrijven bij de gemeente op vrijdag, en het goed weer was op zondag, stond ik te popelen om wat te verkennen. Het hielp ook dat ik twee weken lang niet getraind had; ik kan me niet herinneren wanneer dat voor het laatst gebeurd is.
Na het uitpakken en tunen van de Trek kon ik de wijde wereldstad in. Gelukkig had ik een plattegrond kunnen lenen van een collega, anders was ik binnen de kortste keren de weg kwijt geraakt. Grotere straten en bestemmingen staan ook in Romeinse letters aangegeven, maar dat is niet voldoende om er maar op de bonnefooi op uit te trekken.
Het is hier niet zo makkelijk fietsen als in de Randstad, waar rustige plattelandswegen altijd dichtbij zijn. Gelukkig woon ik niet al te ver van de Arakawa rivier, en langs rivieren loopt meestal een weg. Inderdaad bleek dit heel fatsoenlijk fietsbaar te zijn.
Langs de rivier ligt een enorme hoeveelheid honkbalvelden en golfbanen, beide zeer populair hier. Daarnaast waren er meerdere andere wielrenners, met mooie fietsen, maar niemand was aan het jakkeren. Ik hield het ook rustig, want een eerste verkenningstocht moet niet onder druk staan. Ik ben door de stad teruggefietst, wat wel een beleving is met al het verkeer, maar goed te doen. Uiteindelijk toch 60km gedaan, en ‘s avonds heerlijk de Ronde van Vlaanderen gekeken. Volgende week hopelijk de eerste keer met de Tokyo Cycling Club.
Afgelopen donderdag 29 maart ben ik aangekomen in mijn nieuwe thuisland voor een poosje: Japan. Omdat ik er in 2009 ook eens was geweest, voelde het al enigszins vertrouwd. Mijn visum is letterlijk en figuurlijk bevestigd in mijn paspoort, maar nu moet ik nog een zogenaamde alien registration card halen bij het gemeentehuis. Voor de pessimist is deze kaart ervoor om je constant te herinneren aan het feit dat je een buitenstaander bent, maar we zullen zien hoe dat gaat.
Ik had eerder al 10 dozen uit Nederland verstuurd, die nu op het vliegveld op me lagen te wachten. Hierbij zat ook mijn racefiets, degelijk verpakt in mijn nieuwe Evoc Bike Travel Bag, ruimhartig cadeau gedaan door eenieder die tevens het Museum Boerhaave heeft gered op mijn promotie.
Na het inklaren zijn ze verstuurd naar mijn huis op de RIKEN campus, waar ze netjes de volgende dag afgeleverd zijn. Zondag heb ik mijn fiets uitgepakt, helemaal in orde:
Zondag heb ik er al mijn eerste rit meegemaakt, daarover later meer. Ik ben al aan het werk, maar morgen begint het pas echt met de wekelijke groepsbijeenkomst, en daarna zal ik (eindelijk) over natuurkunde komen te spreken met mijn nieuwe baas prof. Naoto Nagaosa.
Dit is m’n gloednieuwe weblog. Als er iets niet (goed) werkt, laat het dan weten in de comments of via email naar wp@abeekman.nl.
Je kunt je aanmelden voor een emailabonnement, om automatisch bericht te ontvangen bij nieuwe posts, in de rechterkolom onder ‘Subscribe’. Vergeet niet te bevestigen in de email die je opgestuurd krijgt.
Ook kun je via RSS alle recente posts en comments lezen:
http://abeekman.nl/wordpress/?feed=rss2
http://abeekman.nl/wordpress/?feed=comments-rss2
Recent Comments